Soms heb ik eventjes tijd nodig voor mezelf. Dan voel ik de behoefte om even alleen te zijn. Nadenken over mijn pijn, angst en wat er nog allemaal komen gaat. Ik ben vaak een open boek en sta altijd klaar voor iedereen. Maar héél soms, kan ik het gewoon niet opbrengen om te luisteren of een leuk gesprek te voeren.
Gewoon, omdat de wereld dan even stilstaat en ik het allemaal niet goed kan bevatten.
Ik kwam de afgelopen weken in een rollercoaster van gevoelens terecht en ik kom nu pas terug wat tot rust. Ik was verdrietig, boos en zelfs een beetje de war. Ik kon maar niet geloven dat we zo snel afscheid hebben moeten nemen van iemand die zoveel positieve energie uitstraalde en vooral zoveel belang hechtte aan gezond leven. En ondanks dat ze zo bewust bezig was met gezonde voeding en zo positief in het leven stond, is ze helaas op 53 jarige leeftijd de strijd tegen kanker verloren. Het is gewoon niet eerlijk ! Het doet me beseffen hoe kwetsbaar we zijn en hoe snel je leven er plots helemaal anders kan gaan uitzien.
Ze wou vooral niet dat we verdrietig waren om haar heengaan…Haar laatste wens was dat er een groot feest zou gegeven worden. Een feest waar al diegene die haar dierbaar zijn op aanwezig zijn om elkaar te troosten en herinneringen op te halen. De opkomst was overweldigend, zoveel mensen die samen afscheid namen. Het doet iets met een mens. Het doet je beseffen dat je vooral niet mag vergeten om zoveel mogelijk te genieten van mooie momenten in je leven. Het was een mooi feest en er werden veel herinneringen opgehaald. Ik heb gehuild, maar ook gelachen wanneer ik foto’s zag met haar stralende glimlach. We hebben afscheid moeten nemen van een ’empathische powerwoman’ zoals een vriendin van haar het zo mooi verwoorde. Het leven aanvaarden zoals het is, is een uitdaging. Misschien wel de grootste waarvoor een mens kan komen te staan. Het zal tijd vragen om de pijn te verzachten…
Op de dag van haar afscheid ben ik ‘s avonds nog naar een filmavond van de MS-Liga Oost-Vlaanderen gegaan. Ik had beloofd hierop aanwezig te zijn en dacht dat het mij wel goed zou doen om mijn zinnen eens te verzetten. Ik had me voorgenomen om mezelf neer te ploffen in één van de zeteltjes en misschien nog een traantje weg te pinken wanneer de lichten uitgaan en de film zou beginnen. Ik had het nog steeds moeilijk om mijn emoties onder controle te houden, het feest had een diepe indruk bij me nagelaten. Het duurde even tot het tot me doordrong dat de directeur van de MS liga Vlaanderen me vroeg om de nominatie voor de James D. Wolfensohn Award in ontvangst te komen nemen. Ik kreeg de nominatie omdat ik een boek geschreven had, waarmee ik lotgenoten terug hoop wou geven. Het was een boek met een positieve boodschap. Het boek had als doel om personen met MS met een ander bril naar hun ziekte te laten kijken. Het boek overstijgt zelfs de ziekte MS en wordt ook gelezen door mensen die af te rekenen hebben met andere chronische ziektes, hoorde ik hem zeggen. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen, wanneer ik onder luid applaus de nominatie in ontvangst nam en in de bloemetjes werd gezet voor een publiek van meer dan duizend mensen. Tranen van verdriet en tevens tranen van geluk ! Ik kon het eventjes moeilijk plaatsen en had een aantal dagen nodig om tot het besef te komen welke eer mij te beurt was gevallen.
Ik kwam die avond zelf niet goed uit mijn woorden en met een kort ‘dankjewel’ ben ik terug naar mijn plekje in de zaal gegaan. Iedereen zag dat ik wat onder de indruk was…
Leven met MS, is ook een beetje afscheid nemen en rouwen. Weliswaar op een totaal andere manier dan een dierbare verliezen. Maar het doet ook pijn, want mensen met een chronische ziekte moeten afscheid nemen van hun gezondheid. Het wordt nooit meer zoals het was, je moet met zoveel zaken rekening houden. Hoe zal mijn ziekte evolueren? En wat kan mijn lichaam nog aan? Dit proces is voor iedereen verschillend en iedereen gaat hier ook op zijn manier mee om. Ook voor familie en vrienden die een persoon met MS ondersteunen en helpen om het leven draaglijk te maken, is het vaak moeilijk om machteloos te moeten toezien hoe iemand aan comfort verliest doordat het lichaam niet meer mee wil. Leven met MS is elke dag knokken om dingen gedaan te krijgen en vooral niet opgeven.
Wanneer Martine me vertelde dat ze ziek was en kanker had, wenste ik haar veel sterkte toe. Toen was ik er nog van overtuigd dat ze met haar positieve ingesteldheid en haar wilskracht ook deze tegenslag zou overwinnen en ik bleef hopen op een goede afloop. Tijdens het gesprek liet ze weten dat ze vooral niet wou klagen tegen mij, want ik had tenslotte een ziekte die niet te genezen was en die heel onvoorspelbaar was.
Ik werd er stil van en vond het ongelooflijk sterk van haar dat ze zelfs in de gegeven omstandigheden niet wou klagen en zichzelf zelfs wat weg cijferde. Zo was Martine, niet klagen, maar gewoon doorgaan….De wereld draait door en daar wou zij zoveel mogelijk deel van blijven uitmaken, hoe moeilijk dit ook was.
Net voor Martine heenging, vertelde ze haar familie dat ze mijn boek gelezen had en dat één tekst indruk had nagelaten bij haar. Vooral de laatste woorden van dit verhaal vond ze heel mooi :’Nu ik ziek ben leef ik veel bewuster en ik denk veel meer na over dingen en of ik die écht wel wil doen’. Een boodschap die ze ons nog wou meegeven…
Neem het leven niet te serieus, maar geniet nu, nu het nog kan !
Els Ockers
Blog : levenswandels.com – mijnpopupbrein.weebly.com